دلاوران مرصاد_در حالی که برخی نمایندگان استان آشکارا در انتصابات دخالت می‌کنند و حامیان دولت پزشکیان هنوز درگیر تسویه‌حساب با سایه دولت شهید رئیسی هستند، این سوال جدی مطرح است: چرا پس از گذشت یک‌سال از عمر دولت جدید، هنوز فرماندار دولت گذشته بر کرمانشاه حکمرانی می‌کند؟ اگر این وفاق است، پس اقتدار دولت کجاست؟
اگر چه دولت با نیت تبیین رویکرد همگرایانه خود می گوید: «وفاق به این معنا نیست که همه راضی باشند یا همه سهم از قدرت داشته باشند»، اما واقعیت میدانی چیز دیگری را نشان می‌دهد. آنچه امروز در کرمانشاه می‌بینیم نه وفاق است و نه مدیریت واحد؛ بلکه صحنه‌ای از جدال پشت‌پرده سهم‌خواهی، مداخلات سیاسی و انفعال در تغییر چهره‌های کلیدی استان است.
در حالی که بخش قابل توجهی از نیروهای وفادار به دولت دکتر پزشکیان، همچنان به نقد دولت سیزدهم مشغول‌اند و در فضای رسانه‌ای و محفلی به هر نقدی از دولت فعلی با حمله به کابینه شهید رئیسی پاسخ می‌دهند، این سؤال اساسی مطرح است: پس چرا مدیران منصوب همان دولت هنوز بر گلوگاه‌های اجرایی استان تکیه زده‌اند؟
آیا این دوگانگی نشانه ضعف اراده دولت در کرمانشاه است؟ یا نشانه نفوذ شبکه‌ای از فشار و لابی برخی نمایندگان که عملاً مسیر هر تحول را سد کرده‌اند؟ نام برخی نمایندگان و چهره‌های بانفوذ استان با اکثر تغییرات و انتصابات اخیر گره خورده و این دخالت‌های سازمان‌یافته، وفاق را به امری نمایشی تقلیل داده است.
آقای استاندار! وفاداری به دولت، صرفاً با شعار محقق نمی‌شود. آنچه به دولت پزشکیان در استان مشروعیت می‌بخشد، اعمال حاکمیت واقعی از سوی نیروهای معتقد به مسیر اعتدال و توسعه است، نه تداوم مدیریت افرادی که در چارچوب دولت قبلی عمل کرده‌اند.
اگر تحول، اولویتی جدی در دولت شماست، نباید فرماندار منصوب دولت گذشته همچنان بر امور کلیدی کرمانشاه مسلط باشد. امروز دیگر زمان تعارف نیست. دولت پزشکیان نیازمند استاندارانی با شجاعت تصمیم‌گیری است، نه مدیرانی که زیر پرچم «وفاق» به تسامح و مماشات تن دهند.
کرمانشاه، اگر قرار است جلوه‌ای از دولت نو باشد، باید نخست در آیینه مدیریت اجرایی خود، نشانه‌ای از تغییر را نمایان سازد. آنچه امروز دیده نمی‌شود، همین نشانه است.
وقتی برخی نمایندگان مجلس –که بخشی از آنها حتی در اردوگاه مخالفان انتخاباتی پزشکیان بودند– اکنون به واسطه لابی‌های پیدا و پنهان، مهر تأیید بر برخی انتصابات می‌زنند و استاندار هم مهر سکوت بر لب دارد، باید پرسید: مرز بین وفاق و باج‌دهی سیاسی دقیقاً کجاست؟
دولت اگر قصد دارد در استان‌هایی چون کرمانشاه، که سابقه‌ای از تضادهای سیاسی و تنوع قومیتی دارند، اقتدار و عدالت را نهادینه کند، باید شفاف و صریح با سهم‌خواهی‌ها مقابله کند. کارگزاران دولت باید پاسخگوی بدنه اجتماعی باشند که در میانه بحران معیشت، فساد اداری و بی‌اعتمادی عمومی، هنوز به نام تغییر به پای صندوق رأی آمدند.
فرمانداری که هنوز بر مبنای سیاست‌ها و شبکه‌های دولت گذشته عمل می‌کند، نه توان اجرای سیاست‌های عدالت‌محور پزشکیان را دارد و نه اراده‌ای برای همراهی با نخبگان تحول‌خواه. پس اگر واقعاً قرار بر تحول است، تغییر از همین نقطه باید آغاز شود: پایان مدیریت بازماندگان دولت قبل در کرمانشاه تا دیگر بهانه ای دست هواداران دو آتشه دولت پزشکیان در کرمانشاه نباشد.
آقای استاندار! وفاداری به دولت، تنها در جلسات رسمی و سخنرانی‌های عمومی معنا پیدا نمی‌کند. وفاداری یعنی شجاعت در انتخاب، جسارت در تغییر و مقاومت در برابر فشارهایی که کرمانشاه را سال‌هاست در حصار نگه داشته‌اند.
