ده دقیقه سخنرانی در برابر عالی‌ترین مقام اجرایی کشور، فرصتی است که کمتر به دست می‌آید. اما آقای محمد رشیدی، نماینده محترم کرمانشاه، ترجیح داد این فرصت را به تعریف و تمجید از دولت و معاون اش جناب قائم پناه و به‌خصوص به خواندن فهرستی از بزرگان تاریخی کرمانشاه اختصاص دهد؛ فهرستی که نه چیزی به فهم رئیس‌جمهور از کرمانشاه افزود و نه دردی از مردم دوا کرد.

آقای رشیدی! شما قرار بود زبان گویای مردم رنجدیده‌ی این استان باشید، نه مُبلغ رئیس دولت! کرمانشاهِ امروز غرق در بیکاری، فقر، ناامیدی جوانان، تعطیلی واحدهای تولیدی، مهاجرت نخبگان، و اعتیاد و خودکشی است؛ اما شما درباره هیچ‌کدام از این واقعیت‌های تلخ حتی یک جمله نگفتید.

گرانی و اوضاع وخیم مالی و ریاضت های شدید اقتصادی مردم یک طرف! کدام عقل سلیم می‌پذیرد که نماینده یک استان محروم، در حضور رئیس‌جمهور حتی به کمبودهای درمانی، بحران تولید، وضعیت آموزش‌وپرورش یا بلاتکلیفی پروژه‌های عمرانی اشاره نکند؟ مگر نه اینکه حضور در چنین جلسه‌ای باید تریبونی برای مطالبه‌گری و دفاع از منافع مردم باشد؟ چرا ترجیح دادید نقش یک سخنران بی‌آزار و مجیزگو را ایفا کنید تا شاید در بازی‌های قدرت آینده، نامی از شما هم برده شود؟

متأسفانه رفتار شما یادآور همان سیاست‌مدارانی‌ست که تنها در ایام انتخابات وعده می‌دهند و در میدان واقعی، یا ساکت می‌مانند یا سرگرم بازی‌های نمایشی می‌شوند. شما نه فقط کرمانشاه که شأن مجلس را هم سبک کردید.

اگر حتی یکی از جملات‌تان درباره صفوف طولانی نان، گرانی مسکن، یا درد کارگر اخراج‌شده‌ای بود که شرمنده فرزندانش است، می‌شد امیدوار بود هنوز چیزی از “نمایندگی مردم” در ذهن‌تان باقی مانده. اما افسوس…

این مردم دیگر به شعر و شعار نیازی ندارند؛ آن‌چه می‌خواهند صدای واقعی‌شان است. صدایی که در ده دقیقه‌ی شما گم شد؛ یا شاید عمداً خاموش شد.