در عصر جهانی‌سازی و هجوم سبک زندگی بیگانه، بیش از هر زمان دیگری نیاز به احیای فرهنگ اصیل ایرانی ـ اسلامی احساس می‌شود. اما این مهم چگونه امکان‌پذیر است؟ با شناخت عمیق از ریشه‌های فرهنگی و برنامه‌ریزی دقیق برای انتقال ارزش‌ها به نسل امروز
۱. ضرورت بازتعریف فرهنگ اصیل در ذهن جامعه
فرهنگ ایرانی ـ اسلامی، ترکیبی متعادل و پویای میان اخلاق دینی، ادب و معرفت ایرانی، عدالت‌طلبی، خانواده‌محوری، علم‌دوستی و کرامت انسانی است. اما در گذر زمان و به‌ویژه با هجوم جریان‌های فرهنگی بی‌ریشه غربی، بخشی از جامعه به‌ویژه جوانان، دچار نوعی بی‌هویتی یا فاصله‌گیری از این مبانی شده‌اند. ترویج این فرهنگ، پیش از هر چیز نیازمند بازتعریف دقیق و متناسب با زبان و نیازهای امروز است.
۲. آموزش و پرورش؛ خط مقدم ترویج فرهنگ
نظام آموزشی، از مهدکودک تا دانشگاه، نقش بنیادینی در نهادینه‌سازی ارزش‌ها دارد. برای ترویج فرهنگ اصیل، باید محتوای کتب درسی به‌گونه‌ای تنظیم شود که روح هویت ملی ـ دینی را در دل آموزش علمی تزریق کند. همچنین آموزش غیررسمی، همچون مهارت‌های زندگی، داستان‌های حماسی و اخلاقی، و آشنایی با مفاخر ملی، می‌تواند نوجوانان را با ریشه‌های خود پیوند دهد.
۳. رسانه‌ها؛ از تهدید تا فرصت
رسانه‌ها، به‌ویژه تلویزیون و فضای مجازی، اگر درست مدیریت شوند، می‌توانند بزرگ‌ترین فرصت برای ترویج فرهنگ ایرانی ـ اسلامی باشند. تولید فیلم‌ها، سریال‌ها، کلیپ‌های کوتاه و برنامه‌هایی که سبک زندگی اسلامی ـ ایرانی را به‌صورت جذاب و باورپذیر نمایش دهند، نقش مؤثری در اصلاح نگرش نسل امروز دارند.
نباید از پتانسیل شبکه‌های اجتماعی برای روایت سبک زندگی ساده، خانواده‌محور، متعادل و اخلاق‌مدار غافل بود.
۴. هنر و ادبیات؛ زبان نرم هویت‌سازی
فرهنگ، زمانی در جان مردم نفوذ می‌کند که با زبان دل سخن بگوید. شعر، موسیقی سنتی، خوشنویسی، صنایع دستی، و داستان‌های بومی، بهترین ابزار برای ترویج بی‌واسطه فرهنگ اصیل‌اند. حمایت از هنرمندان متعهد و ایجاد فضا برای بازتولید این آثار در زندگی روزمره، فرهنگ را از کلیشه به تجربه روزانه تبدیل می‌کند.
۵. الگوهای رفتاری؛ از شعار تا عمل
مردم، فرهنگ را از رفتار نخبگان، مسئولان، معلمان و رسانه‌ها یاد می‌گیرند. اگر اینان ساده‌زیستی، احترام به خانواده، خدمت به مردم، صداقت و ادب را عملاً نشان دهند، دیگر نیازی به تبلیغ مستقیم نیست. فرهنگ، پیش از آنکه به زبان آید، در رفتار قابل درک است.
جمع‌بندی:
ترویج فرهنگ اصیل ایرانی ـ اسلامی، نه با بخشنامه و شعار، بلکه با برنامه‌ریزی عمیق، مشارکت عمومی، و استفاده از ابزارهای نرم تحقق می‌یابد. اگر این فرهنگ به زبان نسل جدید بازخوانی شود، آن‌ها نه‌تنها آن را خواهند پذیرفت، بلکه خود پرچم‌دار بازتولید آن خواهند شد. ایران، تنها در سایه بازگشت به ریشه‌های اصیل خود، می‌تواند در برابر توفان جهانی‌سازی، هویت‌مند و مقاوم باقی بماند.
