دکتر مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور ایران اسلامی ، به‌زودی راهی کرمانشاه می‌شود؛ استانی که روزگاری دروازه غرب کشور، نقطه پیوند فرهنگ و مقاومت، و نماد مرزیِ توسعه‌نیافته بود و هنوز هم هست.
اما اکنون پرسش اصلی مردم کرمانشاه این است: شما می‌آیید که چه بشود؟

بررسی واقعیت‌های میدانی نشان می‌دهد که نه تنها مشکلات اقتصادی، عمرانی، صنعتی، و اشتغال در استان سامان نیافته، بلکه بسیاری از مصائب ریشه‌دارتر از قبل در حال نهادینه شدن است. در این میان، یکی از تلخ‌ترین واقعیت‌ها، دخالت بی‌حد و حصر برخی نمایندگان مجلس در عزل و نصب‌های اداری با رمز پرزرق‌وبرق “وفاق ملی” است؛ مفهومی که ظاهراً قرار بوده ترجمان همدلی و هماهنگی باشد، اما در عمل به سهم‌خواهی جناحی و قبیله‌ای بدل شده است.

مدیرانی که نه براساس شایستگی که براساس نزدیکی به دفتر نماینده‌ای خاص یا ستاد انتخاباتی یکی از نزدیکان رئیس‌جمهور منصوب شده‌اند، بیش از آنکه دغدغه خدمت داشته باشند، مأمور «تضمین وفاداری» و حفظ قدرت‌اند. این‌گونه‌ است که حلقه‌ای محدود از دوستان و منصوبان رئیس‌جمهور در استان، خود را نه مدیر که مالک استان می‌دانند؛ گویی که کرمانشاه میراث سیاسی ایشان است.

در چنین فضایی، سفر رئیس‌جمهور اگر قرار باشد فقط به چند بازدید نمایشی، چند مصوبه بدون پیوست اجرایی، یا وعده‌هایی از جنس «تلاش خواهیم کرد» ختم شود، نه تنها بی‌ثمر است بلکه موجب دلسردی مضاعف مردم خواهد شد. امروز، کرمانشاه بیش از هر زمان دیگری نیازمند مبارزه با رانت، بازگرداندن شأن مدیریت تخصص‌محور و شکستن انحصار حلقه‌های قدرت محلی است.

اگر قرار است این سفر آغازی بر پایان این روندهای مخرب باشد، مردم کرمانشاه صمیمانه خوش‌آمد می‌گویند. اما اگر قرار است این هم فقط یک نمایش دیگر در قاب اخبار سراسری باشد، پس همان بهتر که اصلاً نیایید. چرا که مردم این دیار، از “آمدن‌هایی که هیچ تغییری نمی‌آورد”، خسته‌اند.

استان کرمانشاه به درمان نیاز دارد، نه تنها به دیدار.
و این، مسئولیتی است بر دوش شماجناب رییس جمهور!